کشکول بلوچ

دیروز رفته بودم تشییع جنازه ی یکی از بستگان.
بنده ی خدا به خاطر یک بیماری معمولی در بیمارستانی در زاهدان مورد عمل جراحی قرار گرفته بود. آدمی که بیماری خاص و خطرناکی هم نداشته، پس از عمل هم فورا پزشک معالج،  ایشان را مرخص می کنند. بعد از چند روزی دچار ناراحتی می شود؛ به همان بیمارستان می برندش. آنجا به بهانه ی کمبود امکانات پذیرشش نمی کنند و اعزام می شود به بیمارستانی دیگر. تا به بیمارستان می رسد، فوت می کند!
این داستان چند بار دیگر هم در بیمارستانهای ما تکرار شده و به جایی رسیده که از مردم و اطرافیان می شنوم که وقتی دچار بیماری می شوند، ترجیح می دهند به شهرستانهای استانهای همجوار  برای انجام معالجات مراجعه کنند!
چند وقت پیش نیز بچه ی کوچک یکی از دوستان با اتومبیل تصادف کرده و پای بچه شکسته بود؛ برده بودند بیمارستان. تا چندین ساعت کودک از درد جیغ می کشید ولی کسی نبود به دادش برسد. هیچ کسی هم پاسخگو نبود.
واقعا در استان ما به بیماران کم توجهی می شود. پزشکانی هستند که با استفاده از سهمیه های خاص دانشگاهی تحصیل کرده و بدون این که واقعا شایستگی و دانشی داشته باشند، پست های بیمارستانی را به دست گرفته و بی اعتنای به وظایف پزشکی و انسانی خود مردم را می آزارند.
مردم ما هم متاسفانه زبان اعتراض و شکایت هم ندارند. اگر موردی مثل آنچه در بالا گفتم، پیش بیاید، اعتراضی نمی کنند. می ترسند از کالبد شکافی میت. و برای روشن شدن دلیل مرگ و پیپگیری شکایت، کالبد شکافی هم امری اجتناب ناپذیره. از این نقطه ی ضعف ما هم برخی سوء استفاده کرده در امر معالجه بی مبالاتی می کنند.