این هفته یک سر رفتم دیدن بستگانم در روستای «جرّیکه» از توابع «زهک» در سیستان. این روستا نزدیک مرز افغانستان قرار دارد و محلی است که آب رودخانه ی هامون وارد کشور می شود، نیز کانالی که آب رودخانه را به چاه نیمه می رسانداز این روستا سرچشمه می گیرد.

«جرّیکه» با شهر «زهک » حدود 12 کیلومتر فاصله دارد و با شهرک «کوهک» حدود 5 کیلومتر. در این روستا خانوارهای زیادی زندگی می کنند که مثل بیشتر روستاهای سیستان، بلوچ هستند.
جالب اینجاست که روستای یادشده آب لوله کشی ندارد! (با توجه به اینکه در کنار چاه نیمه ای است که آب زاهدان را تامین می کند!) البته چند سالی است چند تا شیرآب عمومی در نقاطی از این ده نصب کرده اند که برداشت آب از آنها مشکلات خود را دارد.
حتی یک دبستان هم ندارد! خانه ی بهداشت که در دور افتاده ترین روستاهای کشور تاسیس شده، در اینجا از آن اثری نسیست!

این کودکانی که در عکس مشاهده می کنید و دارند در زمین خاکی فوتبال  می کنند، یا باید روزی 5 کیلومتر راه بروند تا تحصیل کنند و اگر بخواهند مدارج بیشتری را طی کنند که باید به شهر «زهک» بروند و یا اگر تواناییش را نداشتند می بایست بی سواد بمانند (که خیلیها هم اینطوراند)


چند عکس دیگر از این روستا: