کشکول بلوچ

نوروزِنت اُ بارگاه، یات پَه خیر بیت آ وختی که ده دوازده سالگتُن، رَمگی داشتَن اُ گِدانی، بارگاه که بوت لَدّ و بارَت په کوها.
نِی مَاسا خدا بیامرزیت، گِدانا جِکی کُرت اُ ته وَختین بارگاه هلاسَ بوت همودا زندگی کرتَن. بیگاآن رَمَگَ کات شه گیابانا. پسانی گارَّگ، وَت یک دگه شَوکِی داشتِ.

چه شیری که وارتَن اُ مَسکه اُ بَستگ هم بازت. نی هُوشائنیت همیشه هَورت اُ مُچّ پَتّانی سرا آپَ تَچِت.
بلین انون نه شا بارگاآن خبری هست اُ نه پَس اُ مالی هست اُ نه گدانی! عجب جوانین سالتنت.

اِی نوروزا چنکه روچی شتن ته ایرانشهر (پهره) اُ سِراوانا (شستون) په دوست اُ سیادانی گندگا، رهَی تا هرجا که سَیل کرتُن هُشکِیَت اُ هُشکی، تَوَشَی که دِگار شَه بارگاها بیخبرت. خدا دوارگ هما پِیشَی روچانَ بیاریت.