جامعه ما روزهای ابتدایی مشارکت در نمادهای دموکراسی و مردم سالاری را دارد طی می کند؛ همانند کودکی که در آغازین روزهای به راه افتادنش لازم است بزرگتری گاهی دستش را بگیرد و کمکش کند، جامعه هم شاید احساس نیاز کند که عالمی،

اندیشمند و یا بزرگ طایفه راهنمایش باشد و در این راستا قدری به کمکش بشتابد.
در مثالی که زدم اگر بزرگتر بخواهد همیشه دست بچه  را بگیرد و فکر کند که اگر این کار را انجام ندهد کودک به زمین می افتد، دیگه هرگز نباید انتظار داشته باشد که روزی آن فرزند بتواند روی پای خودش بایستد.

اگر درجامعه ای هم بزرگانش بخواهند همیشه کار را آسان کنند و برایش لقمه را آماده جویدن کرده نگذارند خودش تلاش کند و نیازش را شناسایی کرده در جهت خیر و صلاحش اقدام کند، از آن جامعه هم نباید انتظار رشد را داشت.
در این دوره از انتخابات یک تحول جالبی را که شاهد بودم این بود که اندیشمندان و علما تصمیم گرفتند برای اولین بار بگذارند متن جامعه در ارتباط با مشارکت یا عدم مشارکت، نیز در انتخاب فرد یا افراد ذیصلاح، خود تصمیم بگیرند و این اتفاقی است میمون که امیدوارمان می کند به آینده ای روشن برای ملت بلوچ و جامعه ی ستمکش ما.

امیدوارم روزی را شاهد باشیم که این ملت نیز در رده جوامع پیشرو در مردم سالاری قرار بگیرد.